Menno Wigman, 1966-2018

Het is 2002: zijn tweede bundel Zwart als kaviaar is zojuist verschenen en met de Jan Campert-prijs bekroond, en Ingmar Heytze noemt hem in een interview ‘met afstand de beste dichter van onze generatie’.1 Menno Wigman maakte rond de eeuwwisseling furore als dichter en bloemlezer, maar was aan het begin van zijn loopbaan vooral actief als vertaler. Even plotseling als zijn leven in 2018 ten einde kwam, was zijn vertaalcarrière rond 2000 een stille dood gestorven. Nadat hij zich jarenlang vol vuur had gestort op het vertalen van poëzie (met name Franse decadenten uit de negentiende eeuw als Jules Laforgue, Jean Lorrain en Charles Baudelaire), hield hij op een dag ‘gewoon op met gedichten vertalen’.2 Weliswaar is Wigmans vertaaloeuvre maar klein (het telt slechts zeven gepubliceerde bundels), het is betekenisvol, want de dichters die hij vertaalde vertonen een grote onderlinge samenhang en waren van grote invloed op zijn dichterschap: de hang naar het morbide, de afkeer van conformisme en een zwartgallig wereldbeeld stromen rechtstreeks over van de vertalingen van Rainer Maria Rilke, Gottfried Benn, Else Lasker-Schüler en de Franse decadenten in het werk van Wigman zelf. Om Wigman de dichter te begrijpen, is het belangrijk om door te dringen tot Wigman de vertaler: reden voor een verkenning.