Fermentacja kanonów

Po instytucjonalnej, światopoglądowej i po części estetycznej rewolcie lat 90. ubiegłego wieku pozostało kilkoro wybitnych, w dalszym ciągu wpływowych poetek i poetów, doświadczenie gwałtownej marginalizacji poezji w przestrzeni publicznej, pesymizm w stosunku do komunikacyjnych możliwości zarówno starych, jak i nowych języków, poczucie utraty oparcia w tradycjach lirycznych. Debiuty z XXI wieku, mimo iż nie w pełni odrzucają dorobek bezpośrednich poprzedników, dokonują zwrotu w stronę życia. Intuicjom końca poezji przeciwstawiają praktykę kontynuacji, zaangażowania społecznego i porozumienia z odbiorcą. Próby zakotwiczenia się we współczesności odbywają się w sojuszu z romantyzmem, który dostarcza motywacji i wzorców liryki konfesyjnej, oraz awangardą, która uzasadnia eksperymenty artystyczne. Obie tradycje, choć służą witalności poezji, uobecniają się pokątnie, na obrzeżach świadomości literackiej. Objęte szeregiem zastrzeżeń, fermentują, dając efekty uboczne i niezobowiązujące.