Διαφωτισμός

Είναι άραγε η γλώσσα μας μια ασθένεια που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ή μήπως πρόκειται για την μόνη νοούμενη θεραπεία; Πότε θα πρέπει να εκλάβουμε τον Λόγο ως φάρμακο και πότε ως φαρμάκι; Πώς απαντάνε σε αυτά τα ερωτήματα ο Πλάτων, ο Γοργίας, ο Foscolo και ο Derrida; Τι μας δείχνει εν προκειμένω η λογοτεχνία και γιατί την ορίζουμε ως τον κατεξοχήν θεραπευτικό τόπο μέσα από την ιεροποίηση της συνάντησης; Τι εννοούμε όταν κάνουμε λόγο για λογοτεχνία και για συνάντηση; Μεταξύ ποιων πραγματοποιείται η συνάντηση και γιατί σπεύδουμε να επαναπροσδιορίσουμε την έννοια και τη σημασία της, καταφεύγοντας σε κάθε δυνατή επιστήμη, ούτως ώστε να διασώσουμε, όπως νομίζουμε, την επιστήμη και την αξιοπρέπειά μας;Συνδέεται η επιστήμη με την αξιοπρέπεια και αν ναι πώς; Τι απάντηση δίνουμε κατ' επέκταση στο πώς βιωτέον; Τί μας προτείνει ο Ηράκλειτος, ο Επίκουρος, ο Σενέκας, ο Foscolo, o Wittgenstein και ο Camus;Μπορούμε όμως να μιλήσουμε για τη ζωή δίχως να μιλήσουμε για την ιδέα που έχουμε περί θανάτου; Και αν επιχειρήσουμε να κάνουμε λόγο περί θανάτου, δεν θα βρεθούμε αντιμέτωποι με το αίνιγμα του χρόνου; Και τι είναι λοιπόν ο χρόνος και πώς θα ερμηνεύσουμε εκείνη την αρχαία διάκριση μεταξύ Χρόνου και Καιρού; Τι μας λένε για όλα αυτά τα ερωτήματα οι σύγχρονες φιλοσοφικές και λογοτεχνικές σκηνές, από τον Celine και τον Ηοuellebecq ως τον Bergson και τον Jankélévitch, πώς ερμηνεύουμε εμείς τούτες τις σκηνές και τι δημιουργούμε στο κατώφλι του μετασύμπαντος και του μετανθρώπου; Αυτά είναι ορισμένα μονάχα από τα βασικά ερωτήματα του παρόντος κειμενικού εγχειρήματος, το οποίο επανεγγράφει στη νεωτερικότητα το έργο του Ugo Foscolo, μέσα από έναν διάλογο με την ιστορία της φιλοσοφίας και του δυτικού πολιτισμού, προσκαλώντας τον αναγνώστη - δημιουργό σε μια συνάντηση με φιλολογικές και φιλοσοφικές προσεγγίσεις που ως τελικό στόχο φαίνεται να έχουν τη διάσωση της επιστήμης, της ποίησης και της αξιοπρέπειας.